Echtpaar Van den Bremer 60 jaar getrouwd

GESCHREVEN VOOR DE GOOI-EN EEMLANDER

door Ido Dijkstra

De bruidegom vond zichzelf/ zo vertelde hij mij vorige week/ wel een hele 'Piet' omdat hij 't al zo'n zestig jaar met zijn vrouwtje volhield, niet...'

Het echtpaar Jo en Piet van den Bremer schiet in de lach bij het horen van de dichtregels van zuster Nel. Afgelopen dinsdag waren zij precies zestig jaar getrouwd, en dat werd gevierd in verpleeghuis Mariënburg in Soest. ,,Voor de wet getrouwd'', legt de 93 -jarige Piet van den Bremer uit. ,,We hadden nog niks in die tijd. Dus moesten we bonnen sparen om het te kunnen betalen.''

Het was 1946. Echt trouwen, dat deed je in de kerk, niet op het stadhuis. En dus mochten de twee nog niet samenwonen of 'amoureus bezig zijn'. Het kerkelijk huwelijk werd pas een half jaar later beklonken. In de tussentijd gebeurde er stiekem vast wel wat, toch? Mevrouw van den Bremer (91) verslikt zich bijna in haar slagroomgebakje. ,,Ben je gek zeg. Dat kon echt niet in die tijd. Dat wilden onze ouders niet hebben, dus deden we dat niet. We waren toentertijd zo onderdanig als de pest.''

Na zestig jaar gloort de liefde nog hevig, maar oh wat duurde het lang voordat zij toesloeg. De twee waren al dertigers. Op de bruiloft van de broer van Jo van den Bremer was het dan eindelijk raak. ,,We kenden elkaar helemaal nog niet'', vertelt de bruidegom. ,,Liefde op het eerste gezicht? Zo mag je het wel noemen ja.'' Na zo lang wachten werd dat vast van de daken geschreeuwd, toch? ,,Nou nee zeker niet'', lacht Jo van den Bremer. ,,Het was de verjaardag van mijn moeder, ruim een maand later, en Piet kwam bij me langs. Ik zei: wat kom jij hier doen? Nou, zei hij: je moeder is toch jarig, waarop ik zei: ja, maar mijn ouders weten nog van niks.''

Het echtpaar kreeg twee zoons, een dochter en dertien kleinkinderen. Hij was zijn hele arbeidsleven kleermaker. Zij was tot haar huwelijk dienstbode. Ze wonen hun hele huwelijksleven al in Soest.

Vanaf nu met een diamanten bezegeling. Een hele prestatie, vooral van mevrouw, grapdicht zuster Nel: 'Zestig jaar met dezelfde man/ Dat is wat je met geen pen beschrijven kan/ Hulde aan de bruid is zeker op z'n plaats/ Misschien krijgt de bruidegom nu wat minder praat!'