GESCHREVEN VOOR DE GOOI- EN EEMLANDER, GEPLAATST IN DE RUBRIEK DE KUNSTENAAR EN VOETBAL
Een oogstrelende solo op het voetbalveld, of een oorstrelende op de piano. Een meesterlijke uithaal in C-majeur, of één van dertig meter in de kruising. Ze zijn ergens met elkaar verwant, vindt pianist, trompettist Paul Paulissen. Al is het maar esthetisch.
,,Muziek en voetbal. Het zijn twee verschillende werelden, met heel veel overeenkomsten.''Het is zeker geen straf oor de 52-jarige Loosdrechter om over het naderende WK te praten. Vol enthousiasme spreekt hij. ,,Het gaat een prachtig WK worden. Ik verwacht dat er veel te genieten valt.'' De entertainer kijkt vol verwachting uit naar het spel van de virtuozen zoals Ronaldinho en Zidane; de Chopin en Schumann onder de voetballers. Artiesten die voetbal tot kunst verheffen.
Maar die artiesten kunnen het niet alleen, weet de pianist uit eigen ervaring. Een voetbalteam valt in die zin goed te vergelijken met een band. ,,Je hebt muzikanten. Zij zorgen voor een basisniveau. Daar ben ik één van. En je hebt musici. Die zijn heel erg goed in bepaalde facetten. In het voetbal werkt het net zo. Ook daar zijn artiesten, zij die een wedstrijd kunnen beslissen, en werkers, die daar in dienst van spelen. Ze hebben elkaar nodig om het maximale eruit te halen.''De metafoor valt ook goed door te trekken naar het Nederlands elftal. Spelers als Cocu en Van Bommel zijn de bass en ritme-sectie van het elftal. In Arjen Robben en Robin van Persie hebben 'we' onze eigen artiesten, volgens Paulissen.
,,Ik heb Robben in Engeland eens live zien voetballen. Schitterend hoe hij vier man kan passeren alsof ze stilstaan. Als hij aan de bal kwam, voelde je dat het hele stadion doorhad dat er iets aan zat te komen.''Maar de man die bij Nederland volgens de muzikant het grootste genie is, is de dirigent, en die staat niet eens in het veld: bondscoach Marco van Basten. ,,Hij is de tovenaarsleerling van Johan Cruijff. Cruijff was in mijn ogen de allerbeste. Maar Van Basten was ook van dat niveau. Qua talent ontlopen ze elkaar weinig. Als coach vind ik hem ook goed. Ik ben het eens met de selectie. Van Basten weet precies wat hij doet.''
Ook met de afwijzing van Klaas-Jan Huntelaar, maar vooral met het 'afstemmen' Mark van Bommel, die een tijdje buiten de selectie werd gelaten, is de muzikant het eens. Als bij een gitaar die te hoge tonen produceerde, stemde Van Basten vakkundig de snaren. Na flink draaien vond hij ook de juiste klank bij de Limburger die afgelopen woensdag de Champions League won. Een klank die niet uit de toon springt in het oranje-geluid dat Van Basten wil horen. ,,Dat spel met Van Bommel, heeft hij volgens mij heel bewust zo gespeeld. 'Je hoort erbij, maar dan wel op mijn manier.' Dat heeft Van Basten hem heel goed duidelijk gemaakt.''Paulissen verwacht dan ook dat het Nederlands elftal zeker tot de laatste vier gaat komen. Samen met Italië, Brazilië en Frankrijk. Waarop hij dat baseert? Een absoluut gehoor -het direct horen van de juiste toonhoogte- van de bondscoach. ,,Marco van Basten heeft dat, waar het voetbal betreft.''
Kadertekst:
De opstelling van Paul Paulissen is ,,een goede mix tussen werkers en artiesten.'' Op goal staat Van der Sar. Achterin: Heitinga, Ooijer, Van Bommel, De Cler. Op het middenveld Sneijder, Cocu (,,Kan mooi afwisselen met Van Bommel) en Kuyt (,,Als werker met scorend vermogen.''). Voorin: Van Persie, Van Nistelrooij (,,Geen mooie voetballer, maar oh zo effectief'') en de favoriet Arjen Robben.
dinsdag 27 november 2007
'Risicowedstrijd? Dat maken de media ervan'
GEPLAATST OP DE VOORPAGINA VAN DE GOOI-EN EEMLANDER
Baarn- Een risicowedstrijd? Nee, zo wil burgemeester Harry Smith van Baarn de derby in de vierde klasse F, tussen VV Eemboys 1 en TOV 1, niet betitelen. ,,Wel gaan we de banden wat aantrekken.''
De verhoudingen tussen beide clubs staan op scherp sinds een handgemeen tussen twee eerste-elftalspelers in de kroeg. Net als de burgemeester willen ook beide voorzitters het woord risicowedstrijd niet horen. ,,Er zijn de nodige preventieve maatregelen genomen", stelt Jan Hovius van TOV. En Jan Straatman, voorzitter van de Eemboys: ,,Welke risicowedstrijd? Dat maken de media ervan.'' Maar na enig doorvragen: ,,Er is sprake van een verhoogd risico.''
De betrokken partijen formuleren uiterst voorzichtig. De wedstrijd staat vanwege de sportieve belangen - beide clubs kunnen nog kampioen worden - al bol van de spanning. Ook het feit dat de twee dorpsgenoten zijn en een sportpark delen, draagt daar aan bij. Maar na het handgemeen tussen twee spelers van beide clubs zijn de gemoederen extra verhit. ,,Een speler van Eemboys heeft een speler van TOV beledigd. Dat is uit de hand gelopen. De ruzie stond los van het voetbal'', weet Straatman. De nasleep ervan niet, getuige ook de hoogst ongebruikelijke rol van de burgemeester in het organiseren van de amateurwedstrijd. ,,De clubs hebben gevraagd of wij voor dranghekken kunnen zorgen. Dat doen wij in het belang van de openbare orde. Maar overdrijf het niet. Er is geen ME en ook geen politie aanwezig'', legt Smith uit.
De verwachting is dat er tussen de 250 en 400 man op de wedstrijd afkomen. ,,Het is een wedstrijd met veel emotie. De eerste wedstrijd ging het soms al te ver, zowel in als buiten het veld. Fanatisme is goed, als het maar sportief blijft'', zegt Hovius. Om alles binnen de perken te houden wordt er tot kwart over vier geen alcohol geschonken, is het verboden om glas mee naar het veld te nemen en lopen er stewards rond.Ondanks alle maatregelen laat de burgemeester zijn plezier niet ontnemen. ,,Ik ga morgen lekker voetbal kijken. Ja, zonder bodyguard.''
Baarn- Een risicowedstrijd? Nee, zo wil burgemeester Harry Smith van Baarn de derby in de vierde klasse F, tussen VV Eemboys 1 en TOV 1, niet betitelen. ,,Wel gaan we de banden wat aantrekken.''
De verhoudingen tussen beide clubs staan op scherp sinds een handgemeen tussen twee eerste-elftalspelers in de kroeg. Net als de burgemeester willen ook beide voorzitters het woord risicowedstrijd niet horen. ,,Er zijn de nodige preventieve maatregelen genomen", stelt Jan Hovius van TOV. En Jan Straatman, voorzitter van de Eemboys: ,,Welke risicowedstrijd? Dat maken de media ervan.'' Maar na enig doorvragen: ,,Er is sprake van een verhoogd risico.''
De betrokken partijen formuleren uiterst voorzichtig. De wedstrijd staat vanwege de sportieve belangen - beide clubs kunnen nog kampioen worden - al bol van de spanning. Ook het feit dat de twee dorpsgenoten zijn en een sportpark delen, draagt daar aan bij. Maar na het handgemeen tussen twee spelers van beide clubs zijn de gemoederen extra verhit. ,,Een speler van Eemboys heeft een speler van TOV beledigd. Dat is uit de hand gelopen. De ruzie stond los van het voetbal'', weet Straatman. De nasleep ervan niet, getuige ook de hoogst ongebruikelijke rol van de burgemeester in het organiseren van de amateurwedstrijd. ,,De clubs hebben gevraagd of wij voor dranghekken kunnen zorgen. Dat doen wij in het belang van de openbare orde. Maar overdrijf het niet. Er is geen ME en ook geen politie aanwezig'', legt Smith uit.
De verwachting is dat er tussen de 250 en 400 man op de wedstrijd afkomen. ,,Het is een wedstrijd met veel emotie. De eerste wedstrijd ging het soms al te ver, zowel in als buiten het veld. Fanatisme is goed, als het maar sportief blijft'', zegt Hovius. Om alles binnen de perken te houden wordt er tot kwart over vier geen alcohol geschonken, is het verboden om glas mee naar het veld te nemen en lopen er stewards rond.Ondanks alle maatregelen laat de burgemeester zijn plezier niet ontnemen. ,,Ik ga morgen lekker voetbal kijken. Ja, zonder bodyguard.''
Baarnaar Chris van Beek wint publieksprijs voor beste huwelijksfoto
Baarn- Licht, creativeit en het volledig benutten van het potentieel van een gegeven situatie. Dat zijn volgens de bruids-, bedrijfs- en portretfotograaf Chris van Beek de elementen die bepalen of een foto gewoon een foto is, of een 'kunstwerk'. Soms komen al die elementen, na een ingenieus samenspel tot één, in de nagenoeg perfecte foto.Voor de 52-jarige Baarnaar gebeurde dat bijvoorbeeld tijdens een huwelijksreportage in de bossen van Kasteel Groeneveld in Baarn.
,,Het was een hele zonnige dag. Te weinig licht is niet goed voor je foto, maar te veel ook zeker niet.'' Hij zocht de schaduw van de wijze eiken. De bruidegom werd gevraagd zijn bruid op te tillen, de magie van echte liefde deed de rest. ,,Het tegenlicht dat tussen de bomen doorkomt is prachtig. Het bruidspaar was zo spontaan. De foto was in één keer goed'', vertelt Van Beek.
Hij stuurde de foto als inzending voor publieksprijs van de huwelijksdatagids, een catalogus die landelijk door gemeentes aan toekomstige bruidsparen wordt verstrekt. ,,Twee weken geleden werd ik in de auto gebeld dat ik de prijs had gewonnen. Ik dacht dat vrienden me in de maling namen. Ik speelde het spel mee. Ze gingen maar door. Toen dacht ik: het kon wel eens waar zijn ook.''
En het was waar. Hij versloeg maarliefst 40 andere inzendingen.In zijn fotostudio, achter zijn huis aan de Ericastraat in Baarn, hangen zijn mooiste exemplaren aan de muur. Een jong meisje kijkt mystiek uit haar ogen. Geen kwestie van 'lach eens naar het vogeltje, klik'. ,,Door me goed voor te bereiden, locaties te bekijken of in de studio alles al klaar te zetten en mensen persoonlijk te benaderen probeer ik alles uit de foto te halen. En ik zoek altijd iets verrassends. Bij deze foto is dat de schaduwzijde die het meisje mysterieus maakt.''In de studio is het makkelijkste fotograferen, want daar kan hij het licht het beste sturen. Als een kind huilt? Dan pakt hij zijn 'it's celebration time' zingende knuffelbeer erbij of desnoods zijn lieve kleine huiskatje. Zo heeft hij voor alles wel wat.
Mensen bellen hem wel op om te vragen hoeveel zo'n fototrouwreportage nou eigenlijk kost. Steevast luidt het antwoord dan: ,,kom maar langs.'' De prijsberekening volgt dan wel in overleg. ,,Als je kunst koopt, kijk je ook niet naar de prijs. Mensen moet gepakt worden door mijn foto's, niet door de prijstabel.''
,,Het was een hele zonnige dag. Te weinig licht is niet goed voor je foto, maar te veel ook zeker niet.'' Hij zocht de schaduw van de wijze eiken. De bruidegom werd gevraagd zijn bruid op te tillen, de magie van echte liefde deed de rest. ,,Het tegenlicht dat tussen de bomen doorkomt is prachtig. Het bruidspaar was zo spontaan. De foto was in één keer goed'', vertelt Van Beek.
Hij stuurde de foto als inzending voor publieksprijs van de huwelijksdatagids, een catalogus die landelijk door gemeentes aan toekomstige bruidsparen wordt verstrekt. ,,Twee weken geleden werd ik in de auto gebeld dat ik de prijs had gewonnen. Ik dacht dat vrienden me in de maling namen. Ik speelde het spel mee. Ze gingen maar door. Toen dacht ik: het kon wel eens waar zijn ook.''
En het was waar. Hij versloeg maarliefst 40 andere inzendingen.In zijn fotostudio, achter zijn huis aan de Ericastraat in Baarn, hangen zijn mooiste exemplaren aan de muur. Een jong meisje kijkt mystiek uit haar ogen. Geen kwestie van 'lach eens naar het vogeltje, klik'. ,,Door me goed voor te bereiden, locaties te bekijken of in de studio alles al klaar te zetten en mensen persoonlijk te benaderen probeer ik alles uit de foto te halen. En ik zoek altijd iets verrassends. Bij deze foto is dat de schaduwzijde die het meisje mysterieus maakt.''In de studio is het makkelijkste fotograferen, want daar kan hij het licht het beste sturen. Als een kind huilt? Dan pakt hij zijn 'it's celebration time' zingende knuffelbeer erbij of desnoods zijn lieve kleine huiskatje. Zo heeft hij voor alles wel wat.
Mensen bellen hem wel op om te vragen hoeveel zo'n fototrouwreportage nou eigenlijk kost. Steevast luidt het antwoord dan: ,,kom maar langs.'' De prijsberekening volgt dan wel in overleg. ,,Als je kunst koopt, kijk je ook niet naar de prijs. Mensen moet gepakt worden door mijn foto's, niet door de prijstabel.''
Suvakci: 'Dit voelt als een dolk in mijn lichaam'
GESCHREVEN VOOR DE GOOI- EN EEMLANDER, ALS AANVULLING OP HET WEDSTRIJDVERSLAG
Nijkerk- Even bizar als de wedstrijd tussen Zuidvogels en DOS Kampen zelf, is dat wat zich allemaal direct daarna afspeelt. De ene helft van wat eerst speelveld was, wordt in beslag genomen door 'supporters' die niet doorhebben dat het woord support ondersteunen betekent en dat het gezegde 'voetbal is oorlog' een metafoor is om de grootsheid van het spel te duiden. Ze slaan elkaar bont en blauw.
Op de andere helft zitten de ware krijgers, de spelers van Zuidvogels. Zij likken de wonden en merken het slagveld zo'n vijftig meter verderop nauwelijks op. Hun - veel sportievere - slag zit er al op: honderdtwintig minuten heroïsch voetbal. Nu bezigen zij het gezegde 'voetbal is emotie'. Dat doet ook pijn, maar is niet levensbedreigend. In tegenstelling tot velen van de achterban van zowel DOS Kampen als Zuidvogels zijn de spelers een toonbeeld van klasse.
Terry Bóné, spelverdeler van de Huizers, staat netjes de pers te woord, al moet dat met de tranen nog in de ogen. ,,Klote. Dit is echt ongelofelijk. Tien seconden voor tijd stonden we nog in de hoofdklasse. De scheidsrechter liet te lang doorgaan. Ik vroeg aan hem: waarom floot je niet eerder af? Hij zei: ik wilde affluiten als de bal weer in jullie bezit was. Maar ja, toen lag ie er al in.'' Cees Bunschoten, normaliter grensrechter bij Zuidvogels maar zaterdag vervangen door een 'echte' assistent-scheidsrechter, is heel stellig: ,,We zijn bestolen door de scheidsrechter. Hij zou vier minuten bijtellen, nou het zijn er wel zes geworden.''
Na even afkoelen is Bóné alweer reëel. ,,Hij heeft verder goed gefloten, we kunnen het niet alleen op de scheids afschuiven. We hebben gewoon heel veel pech gehad.'' Stopper Mark Bosma heeft een sigaretje opgestoken om tot rust te komen. Maar de adrenaline wint het nog steeds van de nicotine. ,,Onvoorstelbaar, niet normaal. We begonnen super, daarna werd het iets minder, maar echt in gevaar zijn we niet geweest. Tot die allerlaatste minuut dan. Het had al afgelopen moeten zijn. Komt er ook nog zo'n schijtbal voor die jongen van DOSK, die de bal helemaal verkeerd raakt. Vliegt-ie er ook nog via de binnenkant paal in. Dat hou je toch niet voor mogelijk? Dit is zo zuur. Ze zeggen dat sport leuk is, nou ik vind er op dit moment even helemaal geen zak meer aan.''
Ook bij spits Serdal Suvakci staat het ongeloof in de ogen. Hij maakte al in de eerste minuut 1-0 en leek tot die 'schijtbal' in de allerlaatste seconde de historie in te gaan als de man die Zuidvogels voor het eerst in het bestaan naar de hoofdklasse schoot. Een paar minuten voor tijd werd hij gewisseld en zag hij vervolgens het duel honderdtachtig graden draaien. ,,We hebben een mooi seizoen gehad, maar wat koop je daarvoor? We hebben nu helemaal niks. Dit voelt als een dolk in mijn lichaam'', aldus Suvakci.
Nijkerk- Even bizar als de wedstrijd tussen Zuidvogels en DOS Kampen zelf, is dat wat zich allemaal direct daarna afspeelt. De ene helft van wat eerst speelveld was, wordt in beslag genomen door 'supporters' die niet doorhebben dat het woord support ondersteunen betekent en dat het gezegde 'voetbal is oorlog' een metafoor is om de grootsheid van het spel te duiden. Ze slaan elkaar bont en blauw.
Op de andere helft zitten de ware krijgers, de spelers van Zuidvogels. Zij likken de wonden en merken het slagveld zo'n vijftig meter verderop nauwelijks op. Hun - veel sportievere - slag zit er al op: honderdtwintig minuten heroïsch voetbal. Nu bezigen zij het gezegde 'voetbal is emotie'. Dat doet ook pijn, maar is niet levensbedreigend. In tegenstelling tot velen van de achterban van zowel DOS Kampen als Zuidvogels zijn de spelers een toonbeeld van klasse.
Terry Bóné, spelverdeler van de Huizers, staat netjes de pers te woord, al moet dat met de tranen nog in de ogen. ,,Klote. Dit is echt ongelofelijk. Tien seconden voor tijd stonden we nog in de hoofdklasse. De scheidsrechter liet te lang doorgaan. Ik vroeg aan hem: waarom floot je niet eerder af? Hij zei: ik wilde affluiten als de bal weer in jullie bezit was. Maar ja, toen lag ie er al in.'' Cees Bunschoten, normaliter grensrechter bij Zuidvogels maar zaterdag vervangen door een 'echte' assistent-scheidsrechter, is heel stellig: ,,We zijn bestolen door de scheidsrechter. Hij zou vier minuten bijtellen, nou het zijn er wel zes geworden.''
Na even afkoelen is Bóné alweer reëel. ,,Hij heeft verder goed gefloten, we kunnen het niet alleen op de scheids afschuiven. We hebben gewoon heel veel pech gehad.'' Stopper Mark Bosma heeft een sigaretje opgestoken om tot rust te komen. Maar de adrenaline wint het nog steeds van de nicotine. ,,Onvoorstelbaar, niet normaal. We begonnen super, daarna werd het iets minder, maar echt in gevaar zijn we niet geweest. Tot die allerlaatste minuut dan. Het had al afgelopen moeten zijn. Komt er ook nog zo'n schijtbal voor die jongen van DOSK, die de bal helemaal verkeerd raakt. Vliegt-ie er ook nog via de binnenkant paal in. Dat hou je toch niet voor mogelijk? Dit is zo zuur. Ze zeggen dat sport leuk is, nou ik vind er op dit moment even helemaal geen zak meer aan.''
Ook bij spits Serdal Suvakci staat het ongeloof in de ogen. Hij maakte al in de eerste minuut 1-0 en leek tot die 'schijtbal' in de allerlaatste seconde de historie in te gaan als de man die Zuidvogels voor het eerst in het bestaan naar de hoofdklasse schoot. Een paar minuten voor tijd werd hij gewisseld en zag hij vervolgens het duel honderdtachtig graden draaien. ,,We hebben een mooi seizoen gehad, maar wat koop je daarvoor? We hebben nu helemaal niks. Dit voelt als een dolk in mijn lichaam'', aldus Suvakci.
,,Voorlopig verdwijnt het natuurgras nog niet uit de voetbalwereld''
GESCHREVEN VOOR DE PRESENTATIEGIDS VAN DE LEEUWARDEN ZWALUWEN
De speel- en trainingsvelden die wekelijks gekweld worden door noppen van allerlei soorten en maten vereisen veel zorg om een volgende marteling aan te kunnen. BV Sport Leeuwarden is beheerder van al het heilige groen van Leeuwarden. De man die er mede voor zorgt dat de velden bespeelbaar zijn is terreinknecht Roel Falkena; een man waar gras door zijn aderen stroomt.
,,Zaaien, gaten dichten, bemesten, sproeien, rollen, luchten en maaien. Er komt heel wat bij kijken.'' ,,U zeg je daar? Een man op klompen spreek je niet met U aan'', aldus Roel Falkena, terreinknecht van de BV Sport. ,,Als je geen je zegt, dan zijn we uitgesproken'', grapt hij terwijl hij zijn klompen uitdoet en op geitenwol de kantine betreedt om alles over zijn werk te vertellen.
Sommige mensen nemen hun werk mee naar huis, natuurliefhebber Falkena komt zelfs in de vakantie niet helemaal van los. ,,Ik ben naar Scandinavië op vakantie geweest. In Lillehammer wilde ik toch even kijken hoe de velden er bij lagen, dat doe ik overal waar ik kom. Je moet je voelsprieten hier en daar wel gebruiken hè.''
Met lichte pijn in zijn hart moet hij toezien dat het synthetische groene monster genaamd kunstgras langzaam de voetbalwereld in zijn greep neemt, al is Falkena realist genoeg om in te zien dat het ook zo zijn voordelen heeft. ,,Je moet de vooruitgang niet tegen willen houden, zo modern ben ik wel. De natuurgrasvelden zijn duur in het onderhoud en kunnen een overbelasting zoals die er nu is aan het einde van het seizoen niet meer goed aan."
In sommige situaties is kunstgras een mooi alternatief, wil hij maar zeggen. De kunstgrasvelden die de voetballer na een sliding of val wekenlang overlast van klevende onderlakens en plakkende jeans bezorgen, behoren zo goed als tot het verleden, weet de grasdeskundige. ,,Dat zijn de kunstgrasvelden waar voor onderhoud zand op wordt gestrooid. Momenteel is er al een vierde generatie velden. Die heb ik in Almere gezien en die zijn al een stuk beter.''
Maar zijn hart veroveren, dat doen de gifgroene fabriekspollen niet. ,,Als je een wedstrijd hebt gespeeld, je komt van het veld en je bent nog helemaal schoon. Dat is toch niet alles? Als liefhebber zeg ik: er gaat niks boven echt gras. Je wilt weten wat ik echt van kunstgras vind? Nou doods.''
Voor Falkena is het dan ook geen enkel probleem om de onderhoudsvragende velden elke week zijn liefde te geven. ,,Zaaien, gaten dichten , bemesten, rollen en maaien. We zijn hier soms wel twee tot drie keer in de week om de velden goed te onderhouden en dan wordt er nog niet eens gespeeld. Er komt echt heel wat bij kijken'', vertelt hij. ,,Maar ik geniet ervan. Je bent lekker in de buitenlucht. De geur van gras is heerlijk en wat het meeste voldoening geeft is dat ik met mijn werk de hobby van heel veel Leeuwarders stimuleer. Ja, ik wil hier nog wel even mee doorgaan.''
Het is hopen dat hij in de toekomst kan blijven genieten van de geur van gras in plaats van rubber. De 55-jarige terreinknecht zelf verwacht zelf dat hij het kunstgras in zijn arbeidsleven wel overleeft. ,,Het kunstgras is in opkomst en er zal ongetwijfeld meer komen, maar ik hoop en verwacht dat het de komende tien tot vijftien jaar zeker niet helemaal verdwijnt uit de voetbalwereld.''
De speel- en trainingsvelden die wekelijks gekweld worden door noppen van allerlei soorten en maten vereisen veel zorg om een volgende marteling aan te kunnen. BV Sport Leeuwarden is beheerder van al het heilige groen van Leeuwarden. De man die er mede voor zorgt dat de velden bespeelbaar zijn is terreinknecht Roel Falkena; een man waar gras door zijn aderen stroomt.
,,Zaaien, gaten dichten, bemesten, sproeien, rollen, luchten en maaien. Er komt heel wat bij kijken.'' ,,U zeg je daar? Een man op klompen spreek je niet met U aan'', aldus Roel Falkena, terreinknecht van de BV Sport. ,,Als je geen je zegt, dan zijn we uitgesproken'', grapt hij terwijl hij zijn klompen uitdoet en op geitenwol de kantine betreedt om alles over zijn werk te vertellen.
Sommige mensen nemen hun werk mee naar huis, natuurliefhebber Falkena komt zelfs in de vakantie niet helemaal van los. ,,Ik ben naar Scandinavië op vakantie geweest. In Lillehammer wilde ik toch even kijken hoe de velden er bij lagen, dat doe ik overal waar ik kom. Je moet je voelsprieten hier en daar wel gebruiken hè.''
Met lichte pijn in zijn hart moet hij toezien dat het synthetische groene monster genaamd kunstgras langzaam de voetbalwereld in zijn greep neemt, al is Falkena realist genoeg om in te zien dat het ook zo zijn voordelen heeft. ,,Je moet de vooruitgang niet tegen willen houden, zo modern ben ik wel. De natuurgrasvelden zijn duur in het onderhoud en kunnen een overbelasting zoals die er nu is aan het einde van het seizoen niet meer goed aan."
In sommige situaties is kunstgras een mooi alternatief, wil hij maar zeggen. De kunstgrasvelden die de voetballer na een sliding of val wekenlang overlast van klevende onderlakens en plakkende jeans bezorgen, behoren zo goed als tot het verleden, weet de grasdeskundige. ,,Dat zijn de kunstgrasvelden waar voor onderhoud zand op wordt gestrooid. Momenteel is er al een vierde generatie velden. Die heb ik in Almere gezien en die zijn al een stuk beter.''
Maar zijn hart veroveren, dat doen de gifgroene fabriekspollen niet. ,,Als je een wedstrijd hebt gespeeld, je komt van het veld en je bent nog helemaal schoon. Dat is toch niet alles? Als liefhebber zeg ik: er gaat niks boven echt gras. Je wilt weten wat ik echt van kunstgras vind? Nou doods.''
Voor Falkena is het dan ook geen enkel probleem om de onderhoudsvragende velden elke week zijn liefde te geven. ,,Zaaien, gaten dichten , bemesten, rollen en maaien. We zijn hier soms wel twee tot drie keer in de week om de velden goed te onderhouden en dan wordt er nog niet eens gespeeld. Er komt echt heel wat bij kijken'', vertelt hij. ,,Maar ik geniet ervan. Je bent lekker in de buitenlucht. De geur van gras is heerlijk en wat het meeste voldoening geeft is dat ik met mijn werk de hobby van heel veel Leeuwarders stimuleer. Ja, ik wil hier nog wel even mee doorgaan.''
Het is hopen dat hij in de toekomst kan blijven genieten van de geur van gras in plaats van rubber. De 55-jarige terreinknecht zelf verwacht zelf dat hij het kunstgras in zijn arbeidsleven wel overleeft. ,,Het kunstgras is in opkomst en er zal ongetwijfeld meer komen, maar ik hoop en verwacht dat het de komende tien tot vijftien jaar zeker niet helemaal verdwijnt uit de voetbalwereld.''
Robert Roest kijkt met tevredenheid terug op profvoetbalcarrière
GESCHREVEN VOOR DE GOOI-EN EEMLANDER
‘Ik heb gekozen voor een combinatie van voetbal met een mooi leven. Dat zou ik nu weer doen.’
Al in 1987, toen hij van de amateurs vertrok naar FC Utrecht, gaf Robert Roest aan dat hij na zijn profvoetbalbestaan terug zou keren bij ‘zijn’ SO Soest. Achttien –overwegend mooie voetbalseizoenen- later, vervult hij die belofte. De ex-prof van onder andere FC Utrecht en Fortuna Sittard is een man van zijn woord gebleken. Vanaf volgend seizoen is hij weer te zien in het blauw van zijn jeugdliefde. Een terugblik op zijn carrière.
Het is zondag 30 oktober 1988. Een knaap met blond stekeltjeshaar krijgt een halfuur voor de aftrap van zijn trainer Han Berger te horen dat hij zijn debuut mag maken in de eredivisie voor FC Utrecht. Vaste rechtsback Luc Nijholt is geblesseerd afgehaakt en dus wordt Roest voor de leeuwen geworpen. Nota bene op zijn negentiende verjaardag, tegen Ajax. Zijn taak is het grote talent Richard Witschge zien af te stoppen. Dat lukt vrij goed. Het blijft 1-1. De jonge Soester kan terugkijken op een geslaagd debuut. ,,Het is me meegevallen’’, meldt hij na de wedstrijd monter.
Nu, ruim zeventien jaren later, is de inmiddels 36-jarige Soester in de allerlaatste dagen van zijn voetbalcarrière beland. De teller geeft een imposant aantal van 464 duels en 33 doelpunten aan. Op 30 juni loopt zijn laatste profcontract bij AGOVV Apeldoorn af. Dan zit het er echt op. De laatste twee jaren zijn niet zijn gelukkigste; Roest is langdurig geblesseerd geweest. Nu is hij eindelijk weer fit, maar een vaarwel op het veld zat er net niet in. Van een afscheid in mineur wil de sympathieke voetballer desalniettemin niks weten. ,,Oh nee, absoluut niet. Ik ben achttien jaren profvoetballer, daarvan ben ik zestien fit geweest. Daar kijk ik liever naar. Dat ik nu niet op het veld afscheid heb kunnen nemen, dat vind ik niet zo belangrijk.’’
Medio ’90 speelde hij het beste voetbal van zijn carrière. Een fractie bewijs daarvan hangt vereeuwigd aan de muur in huize Roest. Twee spelers zijn in een felle strijd om de bal verwikkeld. Romario De Souza Faria contra Robert Roest. Het is de man van de stranden van de Copacabana, die de man van de duinen van Soest bij het shirt moet pakken. Niet andersom. ,,Ik was net even wat sneller dan Romario destijds’’, grapt hij. De geboren Soester was in die tijd zo goed dat zelfs PSV en Liverpool naar zijn diensten lonkten. ,,Maar ik vond dat ik er niet helemaal klaar voor was. Ik had het prima bij FC Utrecht en kon zo ook lekker in Soest blijven wonen.’’
Toch verlaat hij niet veel later FC Utrecht en dus ook Soest, voor het Belgische Beveren, omdat hij wel eens wat anders wilde. Zijn enige buitenlandse avontuur wordt geen succes. Al na één seizoen keert hij terug naar Nederland. Fortuna Sittard verlost hem. Onder de vleugels van Bert van Marwijk, in een team met jongens als Van Bommel, Bouma en Paauwe, presteren Roest en Fortuna zeer goed. Hoogtepunten zijn de 6-4 overwinning op PSV, die uitgeroepen is tot één van de meest memorabele wedstrijden ooit in Sittard, en het bereiken van de finale tegen Ajax in ‘99, al gaat die verloren.
In 2001 keert hij weer terug naar FC Utrecht. Het eerste seizoen onder Frans Adelaar speelt Roest vrijwel alles en reikt hij voor de tweede keer in zijn carrière tot de bekerfinale. Daar speelt hij één helft, maar ook deze eindstrijd gaat verloren. Een jaar later staat hij, met Foeke Booy als trainer, opnieuw in de finale. Eindelijk wordt er gewonnen, maar dit keer speelt Roest niet. Toch ziet hij het ook als zijn prijs: ,,Eén van de hoogtepunten in mijn loopbaan, ondanks dat ik niet speelde. Het is mijn enige prijs.’’ De laatste twee jaar speelde hij nog slechts 27 keer voor AGOVV.
Kaderteksten:
Roest in retrospectief: ,,Als ik terugkijk op mijn carrière, dan had ik er misschien nog meer uit kunnen halen. De stap naar de echte top heb ik nooit gemaakt, al had dat misschien wel gekund. Maar ik heb er geen spijt van. Ik mag ook niet klagen. Ik heb in de UEFA Cup én de subtop van Nederland gespeeld. Als ik het nu opnieuw zou moeten doen, dan had ik dezelfde keuzes gemaakt als ik destijds heb gedaan. Al kun je nu veel meer verdienen dan toen ik begon. Wie weet had ik dan toch voor het geld gekozen. Maar ik heb gekozen voor een combinatie van voetbal met een mooi leven daarnaast, dat zou ik zo weer doen.’’
Het leven, dat is eenmalig, is de overtuiging van Roest. En dus moet je het er van nemen. ,,Ik ben een gezelligheidsmens. Ook tijdens mijn loopbaan als voetballer heb ik wel avonden -met bier- meegemaakt die niet helemaal passen bij het leven als prof. Maar in het algemeen heb ik geleefd voor de sport.’’ Dat vereiste aanpassing, ook voor zijn vrouw en kinderen. Nu hoeft dat niet meer. Roest blijft werken voor een pensioenbedrijf, iets wat hij als semi-prof bij AGOVV al deed. De hectiek van het betaald voetbal is achter de rug. Het gezin Roest gaat een normaler bestaan tegemoet. ,,Een keer niet om het eten denken en op zaterdag gewoon vrienden en kennissen ontvangen is ook wel eens lekker.’’
ROEST, SO SOEST EN FC UTRECHT
,,Ik had misschien nog wel een jaartje in de hoofdklasse willen spelen, maar er was te weinig animo en het duurde me allemaal te lang en dus ga ik lekker in het eerste bij SO Soest voetballen. Ik ben niet bang dat het niveau te laag is. Al zal ik wel rekening moeten houden met de beleving, maar dat gaat me wel lukken’’, blikt Roest vol vertrouwen vooruit.Sinds januari zit hij ook in de technische commissie van zijn club. ,,Ik adviseer en kan met mijn netwerk dat ik heb opgebouwd in de voetballerij bepaalde deuren openen. We spelen nu tweede klasse. De doelstelling is uitgroeien tot een stabiele eersteklasser. Daar zijn we als tc nu hard mee bezig, onder meer door de selectie op peil te brengen.’’
‘Ik heb gekozen voor een combinatie van voetbal met een mooi leven. Dat zou ik nu weer doen.’
Al in 1987, toen hij van de amateurs vertrok naar FC Utrecht, gaf Robert Roest aan dat hij na zijn profvoetbalbestaan terug zou keren bij ‘zijn’ SO Soest. Achttien –overwegend mooie voetbalseizoenen- later, vervult hij die belofte. De ex-prof van onder andere FC Utrecht en Fortuna Sittard is een man van zijn woord gebleken. Vanaf volgend seizoen is hij weer te zien in het blauw van zijn jeugdliefde. Een terugblik op zijn carrière.
Het is zondag 30 oktober 1988. Een knaap met blond stekeltjeshaar krijgt een halfuur voor de aftrap van zijn trainer Han Berger te horen dat hij zijn debuut mag maken in de eredivisie voor FC Utrecht. Vaste rechtsback Luc Nijholt is geblesseerd afgehaakt en dus wordt Roest voor de leeuwen geworpen. Nota bene op zijn negentiende verjaardag, tegen Ajax. Zijn taak is het grote talent Richard Witschge zien af te stoppen. Dat lukt vrij goed. Het blijft 1-1. De jonge Soester kan terugkijken op een geslaagd debuut. ,,Het is me meegevallen’’, meldt hij na de wedstrijd monter.
Nu, ruim zeventien jaren later, is de inmiddels 36-jarige Soester in de allerlaatste dagen van zijn voetbalcarrière beland. De teller geeft een imposant aantal van 464 duels en 33 doelpunten aan. Op 30 juni loopt zijn laatste profcontract bij AGOVV Apeldoorn af. Dan zit het er echt op. De laatste twee jaren zijn niet zijn gelukkigste; Roest is langdurig geblesseerd geweest. Nu is hij eindelijk weer fit, maar een vaarwel op het veld zat er net niet in. Van een afscheid in mineur wil de sympathieke voetballer desalniettemin niks weten. ,,Oh nee, absoluut niet. Ik ben achttien jaren profvoetballer, daarvan ben ik zestien fit geweest. Daar kijk ik liever naar. Dat ik nu niet op het veld afscheid heb kunnen nemen, dat vind ik niet zo belangrijk.’’
Medio ’90 speelde hij het beste voetbal van zijn carrière. Een fractie bewijs daarvan hangt vereeuwigd aan de muur in huize Roest. Twee spelers zijn in een felle strijd om de bal verwikkeld. Romario De Souza Faria contra Robert Roest. Het is de man van de stranden van de Copacabana, die de man van de duinen van Soest bij het shirt moet pakken. Niet andersom. ,,Ik was net even wat sneller dan Romario destijds’’, grapt hij. De geboren Soester was in die tijd zo goed dat zelfs PSV en Liverpool naar zijn diensten lonkten. ,,Maar ik vond dat ik er niet helemaal klaar voor was. Ik had het prima bij FC Utrecht en kon zo ook lekker in Soest blijven wonen.’’
Toch verlaat hij niet veel later FC Utrecht en dus ook Soest, voor het Belgische Beveren, omdat hij wel eens wat anders wilde. Zijn enige buitenlandse avontuur wordt geen succes. Al na één seizoen keert hij terug naar Nederland. Fortuna Sittard verlost hem. Onder de vleugels van Bert van Marwijk, in een team met jongens als Van Bommel, Bouma en Paauwe, presteren Roest en Fortuna zeer goed. Hoogtepunten zijn de 6-4 overwinning op PSV, die uitgeroepen is tot één van de meest memorabele wedstrijden ooit in Sittard, en het bereiken van de finale tegen Ajax in ‘99, al gaat die verloren.
In 2001 keert hij weer terug naar FC Utrecht. Het eerste seizoen onder Frans Adelaar speelt Roest vrijwel alles en reikt hij voor de tweede keer in zijn carrière tot de bekerfinale. Daar speelt hij één helft, maar ook deze eindstrijd gaat verloren. Een jaar later staat hij, met Foeke Booy als trainer, opnieuw in de finale. Eindelijk wordt er gewonnen, maar dit keer speelt Roest niet. Toch ziet hij het ook als zijn prijs: ,,Eén van de hoogtepunten in mijn loopbaan, ondanks dat ik niet speelde. Het is mijn enige prijs.’’ De laatste twee jaar speelde hij nog slechts 27 keer voor AGOVV.
Kaderteksten:
Roest in retrospectief: ,,Als ik terugkijk op mijn carrière, dan had ik er misschien nog meer uit kunnen halen. De stap naar de echte top heb ik nooit gemaakt, al had dat misschien wel gekund. Maar ik heb er geen spijt van. Ik mag ook niet klagen. Ik heb in de UEFA Cup én de subtop van Nederland gespeeld. Als ik het nu opnieuw zou moeten doen, dan had ik dezelfde keuzes gemaakt als ik destijds heb gedaan. Al kun je nu veel meer verdienen dan toen ik begon. Wie weet had ik dan toch voor het geld gekozen. Maar ik heb gekozen voor een combinatie van voetbal met een mooi leven daarnaast, dat zou ik zo weer doen.’’
Het leven, dat is eenmalig, is de overtuiging van Roest. En dus moet je het er van nemen. ,,Ik ben een gezelligheidsmens. Ook tijdens mijn loopbaan als voetballer heb ik wel avonden -met bier- meegemaakt die niet helemaal passen bij het leven als prof. Maar in het algemeen heb ik geleefd voor de sport.’’ Dat vereiste aanpassing, ook voor zijn vrouw en kinderen. Nu hoeft dat niet meer. Roest blijft werken voor een pensioenbedrijf, iets wat hij als semi-prof bij AGOVV al deed. De hectiek van het betaald voetbal is achter de rug. Het gezin Roest gaat een normaler bestaan tegemoet. ,,Een keer niet om het eten denken en op zaterdag gewoon vrienden en kennissen ontvangen is ook wel eens lekker.’’
ROEST, SO SOEST EN FC UTRECHT
,,Ik had misschien nog wel een jaartje in de hoofdklasse willen spelen, maar er was te weinig animo en het duurde me allemaal te lang en dus ga ik lekker in het eerste bij SO Soest voetballen. Ik ben niet bang dat het niveau te laag is. Al zal ik wel rekening moeten houden met de beleving, maar dat gaat me wel lukken’’, blikt Roest vol vertrouwen vooruit.Sinds januari zit hij ook in de technische commissie van zijn club. ,,Ik adviseer en kan met mijn netwerk dat ik heb opgebouwd in de voetballerij bepaalde deuren openen. We spelen nu tweede klasse. De doelstelling is uitgroeien tot een stabiele eersteklasser. Daar zijn we als tc nu hard mee bezig, onder meer door de selectie op peil te brengen.’’
Geleefd voor Utrecht, gestorven ‘for England’
GESCHREVEN VOOR HET PERSONEELSBLAD VAN GVU
GVU- Bus vindt tragisch einde na botsing met kerosinewagen bestuurd door 007
In de nieuwsbus- actueel (week 2) las u al dat twee GVU-bussen in de nieuwste James Bond film, Casino Royale, figureren. Een filmrol in een kaskraker klinkt misschien als het paradijs voor de gepensioneerde bus, voor de ‘535’ betekende het een abrupt einde. Nieuwsbus raakte geïntrigeerd door het lot van deze gelede bus en tekende het levensverhaal van wieg tot het buskerkhof.
1989, Volvo GVU- bus 535 ziet het daglicht. In 1990 wordt de bus vanuit Duitsland getransporteerd naar Utrecht. Na de nodige checks en proefkilometers wordt de toekomstige massavervoerder waardig geacht voor het blauw- witte GVU mantel. In 1990 is de bus volwassen genoeg bevonden voor de eerste schreden over het Utrechtse asfalt.
De ‘535’ aanvaardt zijn zware doch dankbare taak dapper. Duizenden, zoniet tienduizenden mensen maken gedurende zijn vijftienjarige GVU leven gebruik van zijn diensten. De mensen zijn de eerste jaren zeer blij met hem. Hij geldt als ‘comfortabel’, ‘lekker warm’ en in zijn beginjaren als ‘spectaculair groot’. Bussen uit zijn generatie waren voorheen niet zo lang. Ook buschauffeurs zijn vol lof. Hij is dan wel groot, maar hij manoeuvreert zich met speels gemak door Utrecht, en je kunt er ook lekker mee planken. Kinderziektes kent hij nauwelijks.
Aan het eind van de jaren ’90 komen de eerste problemen om de hoek kijken. Een kapotte handrem is nog redelijk onschuldig. Als niet veel later de motor sputtert, baart dat meer zorgen. Gevreesd voor zijn leven wordt er echter niet. Na een vakkundige operatie in de garage, voelt alles weer als vanouds.
Het nieuwe millennium ziet de ‘535’ met hoop tegemoet. Nog een aantal jaren in het prachtige Utrecht en dan wacht een nieuw leven. Hoewel het werk vrijwel hetzelfde is als in de jaren ’90, lijkt er wel een verandering te hebben plaatsgevonden. De mensen gaan wat ruwer met hem om. Hij krijgt ook steeds meer naar zijn hoofd geworpen, soms letterlijk, meestal figuurlijk: ,,kutbus, waar bleef je nou, ik sta al vijf minuten op je te wachten’’. Vroeger was hij door omstandigheden ook wel eens te laat, maar dan werd er nog met begrip gereageerd. Het wordt steeds drukker op de wegen en het verkeer is nou eenmaal zo onvoorspelbaar als het weer. De klant verwacht echter steeds meer. Die tegenstrijdigheden maakt de ‘535’ minder enthousiast en doet hem verlangen naar zijn pensioen.
Augustus 2005, de ‘535’ eindigt na vijftien jaar trouwe dienst zijn GVU bestaan. Nieuwe jonge platvloerse, snellere, grotere, comfortabelere en milieuvriendelijkere nazaten staan te trappelen om hem op te volgen. De GVU bus belandt in Friesland, bij AP- trading in Joure, in- en verkoper van voormalige lijnbussen. Samen met andere oudgedienden droomt hij over een mooie toekomst. Hij hoort dat enkele bussen ingezet worden als discobus. Dat betekent dan wel alleen de weekenden werken, het is desalniettemin heel intensief, dus liever niet. Andere bussen gaan dienst doen in Azerbaijan. Dat klinkt dan wel leuk, lekker afbouwen. Het wordt echter niets van dat alles. De ‘530’ -ook GVU- en de ‘535’ krijgen echter te horen dat ze naar Engeland moeten om te figureren in ‘Casino Royale’, de nieuwste Bond.
De ‘535’ is dolenthousiast, nog niet wetende wat voor lot hem wacht. Er wordt verteld dat hij over een vliegveld moet rijden. Als hij rustig aan het rijden is ziet hij een grote kerosinewagen naderen, bestuurd door James Bond. Ontwijken kan niet meer, de bus knalt door het middenrif heen. Het is een tragisch einde na een leven dienstbaar te zijn geweest aan de mens. De ‘530’ wordt gespaard.
In Utrecht is het nieuws inmiddels ook bekend. De reactie? ,,Koel dat het een GVU bus was. Mooie scène ook. Als de bus weer eens te laat komt zal ik deze scène nog een keer in mijn hoofd afdraaien.’’ Op zijn grafsteen staan mooiere woorden. 1989 - 2006 Rust in vrede ‘535’. Je hebt geleefd voor Utrecht, je bent gestorven ‘for England.’
Bronnen:
AP- trading Joure
http://www.destichtsestadsbus.net/actueel_afvoer_volvos.html
http://www.mi6.co.uk/sections/articles/bond_21_set_visit.php3?t=bond21&s=bond21
WIST U DAT?
Misschien hebt u er wel eens van gehoord dat er vaak fouten worden ontdekt in films. Ook in ‘Casino Royale’ en wel met onze eigen bus. Ook leuk om te vermelden is dat de scènes niet op Miami- airport zijn geschoten, maar ‘gewoon’ op Dunsfold Aerodrom in Engeland.
Nadat de ‘535’ is gespietst zijn er drie politiewagens die de kerosinewagen proberen te achterhalen. Deze auto’s passeren ook het GVU wrak. In wat er op volgt zijn de overblijfselen van onze bus echter niet meer te zien op de achtergrond.
Als de kerosinewagen de GVU bus raakt is er een explosie te zien aan de achterkant van de GVU bus. Juist aan die kant zijn geen explosieve componenten te vinden.
Bron:
http://www.imdb.com/title/tt0381061/goofs
GVU- Bus vindt tragisch einde na botsing met kerosinewagen bestuurd door 007
In de nieuwsbus- actueel (week 2) las u al dat twee GVU-bussen in de nieuwste James Bond film, Casino Royale, figureren. Een filmrol in een kaskraker klinkt misschien als het paradijs voor de gepensioneerde bus, voor de ‘535’ betekende het een abrupt einde. Nieuwsbus raakte geïntrigeerd door het lot van deze gelede bus en tekende het levensverhaal van wieg tot het buskerkhof.
1989, Volvo GVU- bus 535 ziet het daglicht. In 1990 wordt de bus vanuit Duitsland getransporteerd naar Utrecht. Na de nodige checks en proefkilometers wordt de toekomstige massavervoerder waardig geacht voor het blauw- witte GVU mantel. In 1990 is de bus volwassen genoeg bevonden voor de eerste schreden over het Utrechtse asfalt.
De ‘535’ aanvaardt zijn zware doch dankbare taak dapper. Duizenden, zoniet tienduizenden mensen maken gedurende zijn vijftienjarige GVU leven gebruik van zijn diensten. De mensen zijn de eerste jaren zeer blij met hem. Hij geldt als ‘comfortabel’, ‘lekker warm’ en in zijn beginjaren als ‘spectaculair groot’. Bussen uit zijn generatie waren voorheen niet zo lang. Ook buschauffeurs zijn vol lof. Hij is dan wel groot, maar hij manoeuvreert zich met speels gemak door Utrecht, en je kunt er ook lekker mee planken. Kinderziektes kent hij nauwelijks.
Aan het eind van de jaren ’90 komen de eerste problemen om de hoek kijken. Een kapotte handrem is nog redelijk onschuldig. Als niet veel later de motor sputtert, baart dat meer zorgen. Gevreesd voor zijn leven wordt er echter niet. Na een vakkundige operatie in de garage, voelt alles weer als vanouds.
Het nieuwe millennium ziet de ‘535’ met hoop tegemoet. Nog een aantal jaren in het prachtige Utrecht en dan wacht een nieuw leven. Hoewel het werk vrijwel hetzelfde is als in de jaren ’90, lijkt er wel een verandering te hebben plaatsgevonden. De mensen gaan wat ruwer met hem om. Hij krijgt ook steeds meer naar zijn hoofd geworpen, soms letterlijk, meestal figuurlijk: ,,kutbus, waar bleef je nou, ik sta al vijf minuten op je te wachten’’. Vroeger was hij door omstandigheden ook wel eens te laat, maar dan werd er nog met begrip gereageerd. Het wordt steeds drukker op de wegen en het verkeer is nou eenmaal zo onvoorspelbaar als het weer. De klant verwacht echter steeds meer. Die tegenstrijdigheden maakt de ‘535’ minder enthousiast en doet hem verlangen naar zijn pensioen.
Augustus 2005, de ‘535’ eindigt na vijftien jaar trouwe dienst zijn GVU bestaan. Nieuwe jonge platvloerse, snellere, grotere, comfortabelere en milieuvriendelijkere nazaten staan te trappelen om hem op te volgen. De GVU bus belandt in Friesland, bij AP- trading in Joure, in- en verkoper van voormalige lijnbussen. Samen met andere oudgedienden droomt hij over een mooie toekomst. Hij hoort dat enkele bussen ingezet worden als discobus. Dat betekent dan wel alleen de weekenden werken, het is desalniettemin heel intensief, dus liever niet. Andere bussen gaan dienst doen in Azerbaijan. Dat klinkt dan wel leuk, lekker afbouwen. Het wordt echter niets van dat alles. De ‘530’ -ook GVU- en de ‘535’ krijgen echter te horen dat ze naar Engeland moeten om te figureren in ‘Casino Royale’, de nieuwste Bond.
De ‘535’ is dolenthousiast, nog niet wetende wat voor lot hem wacht. Er wordt verteld dat hij over een vliegveld moet rijden. Als hij rustig aan het rijden is ziet hij een grote kerosinewagen naderen, bestuurd door James Bond. Ontwijken kan niet meer, de bus knalt door het middenrif heen. Het is een tragisch einde na een leven dienstbaar te zijn geweest aan de mens. De ‘530’ wordt gespaard.
In Utrecht is het nieuws inmiddels ook bekend. De reactie? ,,Koel dat het een GVU bus was. Mooie scène ook. Als de bus weer eens te laat komt zal ik deze scène nog een keer in mijn hoofd afdraaien.’’ Op zijn grafsteen staan mooiere woorden. 1989 - 2006 Rust in vrede ‘535’. Je hebt geleefd voor Utrecht, je bent gestorven ‘for England.’
Bronnen:
AP- trading Joure
http://www.destichtsestadsbus.net/actueel_afvoer_volvos.html
http://www.mi6.co.uk/sections/articles/bond_21_set_visit.php3?t=bond21&s=bond21
WIST U DAT?
Misschien hebt u er wel eens van gehoord dat er vaak fouten worden ontdekt in films. Ook in ‘Casino Royale’ en wel met onze eigen bus. Ook leuk om te vermelden is dat de scènes niet op Miami- airport zijn geschoten, maar ‘gewoon’ op Dunsfold Aerodrom in Engeland.
Nadat de ‘535’ is gespietst zijn er drie politiewagens die de kerosinewagen proberen te achterhalen. Deze auto’s passeren ook het GVU wrak. In wat er op volgt zijn de overblijfselen van onze bus echter niet meer te zien op de achtergrond.
Als de kerosinewagen de GVU bus raakt is er een explosie te zien aan de achterkant van de GVU bus. Juist aan die kant zijn geen explosieve componenten te vinden.
Bron:
http://www.imdb.com/title/tt0381061/goofs
Echtpaar Van den Bremer 60 jaar getrouwd
GESCHREVEN VOOR DE GOOI-EN EEMLANDER
door Ido Dijkstra
De bruidegom vond zichzelf/ zo vertelde hij mij vorige week/ wel een hele 'Piet' omdat hij 't al zo'n zestig jaar met zijn vrouwtje volhield, niet...'
Het echtpaar Jo en Piet van den Bremer schiet in de lach bij het horen van de dichtregels van zuster Nel. Afgelopen dinsdag waren zij precies zestig jaar getrouwd, en dat werd gevierd in verpleeghuis Mariënburg in Soest. ,,Voor de wet getrouwd'', legt de 93 -jarige Piet van den Bremer uit. ,,We hadden nog niks in die tijd. Dus moesten we bonnen sparen om het te kunnen betalen.''
Het was 1946. Echt trouwen, dat deed je in de kerk, niet op het stadhuis. En dus mochten de twee nog niet samenwonen of 'amoureus bezig zijn'. Het kerkelijk huwelijk werd pas een half jaar later beklonken. In de tussentijd gebeurde er stiekem vast wel wat, toch? Mevrouw van den Bremer (91) verslikt zich bijna in haar slagroomgebakje. ,,Ben je gek zeg. Dat kon echt niet in die tijd. Dat wilden onze ouders niet hebben, dus deden we dat niet. We waren toentertijd zo onderdanig als de pest.''
Na zestig jaar gloort de liefde nog hevig, maar oh wat duurde het lang voordat zij toesloeg. De twee waren al dertigers. Op de bruiloft van de broer van Jo van den Bremer was het dan eindelijk raak. ,,We kenden elkaar helemaal nog niet'', vertelt de bruidegom. ,,Liefde op het eerste gezicht? Zo mag je het wel noemen ja.'' Na zo lang wachten werd dat vast van de daken geschreeuwd, toch? ,,Nou nee zeker niet'', lacht Jo van den Bremer. ,,Het was de verjaardag van mijn moeder, ruim een maand later, en Piet kwam bij me langs. Ik zei: wat kom jij hier doen? Nou, zei hij: je moeder is toch jarig, waarop ik zei: ja, maar mijn ouders weten nog van niks.''
Het echtpaar kreeg twee zoons, een dochter en dertien kleinkinderen. Hij was zijn hele arbeidsleven kleermaker. Zij was tot haar huwelijk dienstbode. Ze wonen hun hele huwelijksleven al in Soest.
Vanaf nu met een diamanten bezegeling. Een hele prestatie, vooral van mevrouw, grapdicht zuster Nel: 'Zestig jaar met dezelfde man/ Dat is wat je met geen pen beschrijven kan/ Hulde aan de bruid is zeker op z'n plaats/ Misschien krijgt de bruidegom nu wat minder praat!'
door Ido Dijkstra
De bruidegom vond zichzelf/ zo vertelde hij mij vorige week/ wel een hele 'Piet' omdat hij 't al zo'n zestig jaar met zijn vrouwtje volhield, niet...'
Het echtpaar Jo en Piet van den Bremer schiet in de lach bij het horen van de dichtregels van zuster Nel. Afgelopen dinsdag waren zij precies zestig jaar getrouwd, en dat werd gevierd in verpleeghuis Mariënburg in Soest. ,,Voor de wet getrouwd'', legt de 93 -jarige Piet van den Bremer uit. ,,We hadden nog niks in die tijd. Dus moesten we bonnen sparen om het te kunnen betalen.''
Het was 1946. Echt trouwen, dat deed je in de kerk, niet op het stadhuis. En dus mochten de twee nog niet samenwonen of 'amoureus bezig zijn'. Het kerkelijk huwelijk werd pas een half jaar later beklonken. In de tussentijd gebeurde er stiekem vast wel wat, toch? Mevrouw van den Bremer (91) verslikt zich bijna in haar slagroomgebakje. ,,Ben je gek zeg. Dat kon echt niet in die tijd. Dat wilden onze ouders niet hebben, dus deden we dat niet. We waren toentertijd zo onderdanig als de pest.''
Na zestig jaar gloort de liefde nog hevig, maar oh wat duurde het lang voordat zij toesloeg. De twee waren al dertigers. Op de bruiloft van de broer van Jo van den Bremer was het dan eindelijk raak. ,,We kenden elkaar helemaal nog niet'', vertelt de bruidegom. ,,Liefde op het eerste gezicht? Zo mag je het wel noemen ja.'' Na zo lang wachten werd dat vast van de daken geschreeuwd, toch? ,,Nou nee zeker niet'', lacht Jo van den Bremer. ,,Het was de verjaardag van mijn moeder, ruim een maand later, en Piet kwam bij me langs. Ik zei: wat kom jij hier doen? Nou, zei hij: je moeder is toch jarig, waarop ik zei: ja, maar mijn ouders weten nog van niks.''
Het echtpaar kreeg twee zoons, een dochter en dertien kleinkinderen. Hij was zijn hele arbeidsleven kleermaker. Zij was tot haar huwelijk dienstbode. Ze wonen hun hele huwelijksleven al in Soest.
Vanaf nu met een diamanten bezegeling. Een hele prestatie, vooral van mevrouw, grapdicht zuster Nel: 'Zestig jaar met dezelfde man/ Dat is wat je met geen pen beschrijven kan/ Hulde aan de bruid is zeker op z'n plaats/ Misschien krijgt de bruidegom nu wat minder praat!'
Stichting van Jochem Uytdehaage helpt sporttalenten naar de absolute top
GESCHREVEN VOOR DE GOOI-EN EEMLANDER
Olympisch goud. Het is de ultieme droom van elke jonge sporter. De weg naar eeuwige roem gaat echter niet over sneeuwvrije banen of hordenloze terreinen. Jochem Uytdehaage, tweevoudig olympisch schaatskampioen, weet dat als geen ander. ,,Gebrek aan goede begeleiding, te hoge studielast, te weinig steun van de ouders of beperkte financiële middelen. Ik zie zo vaak dat het laatste stapje naar de top, om wat voor reden dan ook, net niet gemaakt kan worden.''
Voor alle sporttalenten van veertien tot en met achttien jaar die tot de topdrie van hun sport behoren, riep de Blaricummer daarom twee jaar geleden de stichting Sporttop in het leven. Overdracht van kennis en ervaring van voormalige topsporters op jongelingen was er al, sinds kort heeft de stichting nog meer te bieden: een talentenfonds. ,,Hiermee kunnen we de talenten financieel ondersteunen met incidentele uitgaven.'' De mentor-pupilrelatie blijft echter de hoofdmoot, benadrukt de voormalig olympisch kampioen. Het idee daarachter: ervaren (ex-)topsporters, onder wie Richard Krajicek, Edith Bosch en natuurlijk Uytdehaage zelf, begeleiden de - hopelijk - toekomstige sporthelden in hun vaak hobbelige weg naar de absolute top. ,,Een simpele tip van iemand die het allemaal eens heeft meegemaakt is vaak genoeg'', aldus de schaatser. ,,Waarom wij dit doen? Het is toch doodzonde als door het ontbreken van simpele randzaken, waar wij alles van weten, toekomstig toptalent verkwist wordt. Zij zijn de toekomstige sportambassadeurs van ons land.''
Nu is er dus ook het talentenfonds. ,,Dit is een extra dienst. We zijn geen stichting die geld rondpompt'', legt Uytdehaage uit. ,,Ik weet bijvoorbeeld uit eigen ervaring dat een internationale wedstrijd, een trainingskamp of de aanschaf van nieuw materiaal voor enorme kosten zorgt. Vaak komen die op het bord van de ouders, of - nog erger - het gaat niet door, waardoor ze achterstand oplopen in hun ontwikkeling.'' Het fonds, dat voornamelijk gevuld wordt door donaties van vrienden en supporters, maakt het mogelijk voor de toptalenten datgene te doen wat ze anders hadden moeten laten. ,,Het gaat hier om financiële ondersteuning op maat. De sporters moeten het wel echt nodig hebben. Ze kunnen niet zomaar voor van alles en nog wat bij ons terecht. We bekijken per geval kritisch of het toegevoegde waarde heeft.''
De vraag rijst of begeleiding en financiering eigenlijk geen taken zijn voor NOC*NSF en de afzonderlijke sportbonden. Uytdehaage: ,,We zijn complementair aan NOC*NSF en de bonden. We werken nauw samen. Ze steunen ons waar mogelijk. Kunnen zij iets niet leveren, dan proberen wij dat te realiseren.''
Toptalent Marije Langen uit Assen is tienvoudig Nederlands (jeugd)kampioen hoogspringen. Haar droom? ,,De Olympische Spelen!'', zegt ze vol overtuiging. Maar voor dat bereikt is, moet er nog heel wat gebeuren. Sporttop helpt haar de lat, in dit geval figuurlijk, hoger te leggen. Langen: ,,Het heeft voor mij echt wat opgeleverd. Ik heb bijvoorbeeld sponsors gekregen, die ik eerst niet had. En ze helpen met de randzaken van topsport. Vorig jaar was Jochem mijn mentor. Nu is het Nico Rienks, de roeier. Ik heb een paar keer in de maand contact met hem. Hij geeft me heel goede tips. Binnenkort komt hij zelfs bij een wedstrijd van me kijken. Erg leuk.''
De zeventienjarige Langen is het eerste toptalent dat gebruik heeft gemaakt van het fonds. ,,Ik wilde mee naar een trainingsstage in Tenerife. Door mijn sport heb ik geen tijd voor een bijbaantje. Ik kan niets verdienen. Buitenlandse stages zijn toch elke keer een rib uit mijn lijf. Dankzij het fonds kon ik nu wel mee en heb ik goed kunnen trainen. Dat was anders niet gelukt.''
Vragen om geld is voor de meeste sporters geen geliefde bezigheid. Uytdehaage vindt het geen bedelen. ,,Zeker niet. Als je de aanspraak op geld niet hoeft te maken, moet je het natuurlijk niet doen. Maar als het echt niet anders kan, dan moet je er gebruik van maken. Ik vind het eerder getuigen van een professionele instelling. Je wilt als sporter de top bereiken en het doel heiligt daarbij de middelen. Als dit fonds dat middel is, dan is het absoluut geen schande daar gebruik van te maken.''
Kadertekst:
'Ik wil niet in de marge meerijden'
Jochem Uytdehaage (29) verbaasde tijdens de Olympische Spelen van 2002 in Salt Lake City de schaatswereld met gouden plakken op zowel de 5.000 als 10.000 meter en een zilveren medaille op de 1500 meter. De geboren Utrechter won dat jaar ook het WK allround. Hij werd twee keer zowel Europees als Nederlands kampioen allround, pakte twee nationale afstandstitels en eenmaal goud op de WK afstanden. Het afgelopen seizoen liep niet zoals hij wenste.
Als regerend kampioen kon hij dit jaar niet eens zijn twee olympische titels verdedigen op de Winterspelen in Turijn. ,,Het was een heel slecht seizoen. Ik was te gefocust en ik vergat daardoor hoe leuk het eigenlijk is.
Volgend seizoen wil ik relaxter schaatsen en meer genieten'', aldus de Blaricummer, die in 2004 op de A27 bij Hilversum gewond raakte bij een auto-ongeluk. ,,Dat is niet de reden van het mindere presteren. Ik ben daar volledig van hersteld.'' Onlangs stapte hij over van de ploeg TVM naar Telfort. ,,Ik ben toe aan een nieuwe prikkel. Of ik nog terug denk te komen aan de top? Wat denk je zelf? Ik ga voor het maximaal haalbare. Als ik iets doe dan doe ik het goed, anders zou ik er niet aan zijn begonnen. Ik heb geen zin om in de marge mee te rijden.''
Olympisch goud. Het is de ultieme droom van elke jonge sporter. De weg naar eeuwige roem gaat echter niet over sneeuwvrije banen of hordenloze terreinen. Jochem Uytdehaage, tweevoudig olympisch schaatskampioen, weet dat als geen ander. ,,Gebrek aan goede begeleiding, te hoge studielast, te weinig steun van de ouders of beperkte financiële middelen. Ik zie zo vaak dat het laatste stapje naar de top, om wat voor reden dan ook, net niet gemaakt kan worden.''
Voor alle sporttalenten van veertien tot en met achttien jaar die tot de topdrie van hun sport behoren, riep de Blaricummer daarom twee jaar geleden de stichting Sporttop in het leven. Overdracht van kennis en ervaring van voormalige topsporters op jongelingen was er al, sinds kort heeft de stichting nog meer te bieden: een talentenfonds. ,,Hiermee kunnen we de talenten financieel ondersteunen met incidentele uitgaven.'' De mentor-pupilrelatie blijft echter de hoofdmoot, benadrukt de voormalig olympisch kampioen. Het idee daarachter: ervaren (ex-)topsporters, onder wie Richard Krajicek, Edith Bosch en natuurlijk Uytdehaage zelf, begeleiden de - hopelijk - toekomstige sporthelden in hun vaak hobbelige weg naar de absolute top. ,,Een simpele tip van iemand die het allemaal eens heeft meegemaakt is vaak genoeg'', aldus de schaatser. ,,Waarom wij dit doen? Het is toch doodzonde als door het ontbreken van simpele randzaken, waar wij alles van weten, toekomstig toptalent verkwist wordt. Zij zijn de toekomstige sportambassadeurs van ons land.''
Nu is er dus ook het talentenfonds. ,,Dit is een extra dienst. We zijn geen stichting die geld rondpompt'', legt Uytdehaage uit. ,,Ik weet bijvoorbeeld uit eigen ervaring dat een internationale wedstrijd, een trainingskamp of de aanschaf van nieuw materiaal voor enorme kosten zorgt. Vaak komen die op het bord van de ouders, of - nog erger - het gaat niet door, waardoor ze achterstand oplopen in hun ontwikkeling.'' Het fonds, dat voornamelijk gevuld wordt door donaties van vrienden en supporters, maakt het mogelijk voor de toptalenten datgene te doen wat ze anders hadden moeten laten. ,,Het gaat hier om financiële ondersteuning op maat. De sporters moeten het wel echt nodig hebben. Ze kunnen niet zomaar voor van alles en nog wat bij ons terecht. We bekijken per geval kritisch of het toegevoegde waarde heeft.''
De vraag rijst of begeleiding en financiering eigenlijk geen taken zijn voor NOC*NSF en de afzonderlijke sportbonden. Uytdehaage: ,,We zijn complementair aan NOC*NSF en de bonden. We werken nauw samen. Ze steunen ons waar mogelijk. Kunnen zij iets niet leveren, dan proberen wij dat te realiseren.''
Toptalent Marije Langen uit Assen is tienvoudig Nederlands (jeugd)kampioen hoogspringen. Haar droom? ,,De Olympische Spelen!'', zegt ze vol overtuiging. Maar voor dat bereikt is, moet er nog heel wat gebeuren. Sporttop helpt haar de lat, in dit geval figuurlijk, hoger te leggen. Langen: ,,Het heeft voor mij echt wat opgeleverd. Ik heb bijvoorbeeld sponsors gekregen, die ik eerst niet had. En ze helpen met de randzaken van topsport. Vorig jaar was Jochem mijn mentor. Nu is het Nico Rienks, de roeier. Ik heb een paar keer in de maand contact met hem. Hij geeft me heel goede tips. Binnenkort komt hij zelfs bij een wedstrijd van me kijken. Erg leuk.''
De zeventienjarige Langen is het eerste toptalent dat gebruik heeft gemaakt van het fonds. ,,Ik wilde mee naar een trainingsstage in Tenerife. Door mijn sport heb ik geen tijd voor een bijbaantje. Ik kan niets verdienen. Buitenlandse stages zijn toch elke keer een rib uit mijn lijf. Dankzij het fonds kon ik nu wel mee en heb ik goed kunnen trainen. Dat was anders niet gelukt.''
Vragen om geld is voor de meeste sporters geen geliefde bezigheid. Uytdehaage vindt het geen bedelen. ,,Zeker niet. Als je de aanspraak op geld niet hoeft te maken, moet je het natuurlijk niet doen. Maar als het echt niet anders kan, dan moet je er gebruik van maken. Ik vind het eerder getuigen van een professionele instelling. Je wilt als sporter de top bereiken en het doel heiligt daarbij de middelen. Als dit fonds dat middel is, dan is het absoluut geen schande daar gebruik van te maken.''
Kadertekst:
'Ik wil niet in de marge meerijden'
Jochem Uytdehaage (29) verbaasde tijdens de Olympische Spelen van 2002 in Salt Lake City de schaatswereld met gouden plakken op zowel de 5.000 als 10.000 meter en een zilveren medaille op de 1500 meter. De geboren Utrechter won dat jaar ook het WK allround. Hij werd twee keer zowel Europees als Nederlands kampioen allround, pakte twee nationale afstandstitels en eenmaal goud op de WK afstanden. Het afgelopen seizoen liep niet zoals hij wenste.
Als regerend kampioen kon hij dit jaar niet eens zijn twee olympische titels verdedigen op de Winterspelen in Turijn. ,,Het was een heel slecht seizoen. Ik was te gefocust en ik vergat daardoor hoe leuk het eigenlijk is.
Volgend seizoen wil ik relaxter schaatsen en meer genieten'', aldus de Blaricummer, die in 2004 op de A27 bij Hilversum gewond raakte bij een auto-ongeluk. ,,Dat is niet de reden van het mindere presteren. Ik ben daar volledig van hersteld.'' Onlangs stapte hij over van de ploeg TVM naar Telfort. ,,Ik ben toe aan een nieuwe prikkel. Of ik nog terug denk te komen aan de top? Wat denk je zelf? Ik ga voor het maximaal haalbare. Als ik iets doe dan doe ik het goed, anders zou ik er niet aan zijn begonnen. Ik heb geen zin om in de marge mee te rijden.''
Mobiele fietsenmaakster komt kapotte fiets halen
GESCHREVEN VOOR DE WEBSITE VAN DE GOOI- EN EEMLANDER
Lekke band, kapot licht of slag in het wiel en je hebt je fiets wel nodig. Wat dan? Even snel naar de fietsenmaker brengen, natuurlijk! Alhoewel..., het is meestal weer een pokkeneind lopen, zeker met zo'n brik in je handen.
Daar is nu een oplossing voor. Bewoners van Bussum en omstreken kunnen fietsenmaakster Annelies de Fraiture bellen en ze zal met haar busje langskomen om fietsen te repareren. ,,Kleine gebreken kan ik bij de klant thuis repareren, voor de grotere klussen neem ik de fiets mee naar mijn werkplaats en breng die de volgende dag netjes terug.''
Zitten mensen daar wel op te wachten in een dorp met vijftien fietszaken?,,Ik denk het wel. Ik ben snel, ik kom langs, ik repareer de fiets direct of breng hem de volgende dag weer terug. Het is bijvoorbeeld ideaal voor mensen die overdag werken. Ze kunnen me tussen tien uur 's ochtends en acht uur 's avonds altijd bellen."
Lekke band, kapot licht of slag in het wiel en je hebt je fiets wel nodig. Wat dan? Even snel naar de fietsenmaker brengen, natuurlijk! Alhoewel..., het is meestal weer een pokkeneind lopen, zeker met zo'n brik in je handen.
Daar is nu een oplossing voor. Bewoners van Bussum en omstreken kunnen fietsenmaakster Annelies de Fraiture bellen en ze zal met haar busje langskomen om fietsen te repareren. ,,Kleine gebreken kan ik bij de klant thuis repareren, voor de grotere klussen neem ik de fiets mee naar mijn werkplaats en breng die de volgende dag netjes terug.''
Zitten mensen daar wel op te wachten in een dorp met vijftien fietszaken?,,Ik denk het wel. Ik ben snel, ik kom langs, ik repareer de fiets direct of breng hem de volgende dag weer terug. Het is bijvoorbeeld ideaal voor mensen die overdag werken. Ze kunnen me tussen tien uur 's ochtends en acht uur 's avonds altijd bellen."
Abonneren op:
Posts (Atom)