Robert Roest kijkt met tevredenheid terug op profvoetbalcarrière

GESCHREVEN VOOR DE GOOI-EN EEMLANDER

‘Ik heb gekozen voor een combinatie van voetbal met een mooi leven. Dat zou ik nu weer doen.’

Al in 1987, toen hij van de amateurs vertrok naar FC Utrecht, gaf Robert Roest aan dat hij na zijn profvoetbalbestaan terug zou keren bij ‘zijn’ SO Soest. Achttien –overwegend mooie voetbalseizoenen- later, vervult hij die belofte. De ex-prof van onder andere FC Utrecht en Fortuna Sittard is een man van zijn woord gebleken. Vanaf volgend seizoen is hij weer te zien in het blauw van zijn jeugdliefde. Een terugblik op zijn carrière.

Het is zondag 30 oktober 1988. Een knaap met blond stekeltjeshaar krijgt een halfuur voor de aftrap van zijn trainer Han Berger te horen dat hij zijn debuut mag maken in de eredivisie voor FC Utrecht. Vaste rechtsback Luc Nijholt is geblesseerd afgehaakt en dus wordt Roest voor de leeuwen geworpen. Nota bene op zijn negentiende verjaardag, tegen Ajax. Zijn taak is het grote talent Richard Witschge zien af te stoppen. Dat lukt vrij goed. Het blijft 1-1. De jonge Soester kan terugkijken op een geslaagd debuut. ,,Het is me meegevallen’’, meldt hij na de wedstrijd monter.

Nu, ruim zeventien jaren later, is de inmiddels 36-jarige Soester in de allerlaatste dagen van zijn voetbalcarrière beland. De teller geeft een imposant aantal van 464 duels en 33 doelpunten aan. Op 30 juni loopt zijn laatste profcontract bij AGOVV Apeldoorn af. Dan zit het er echt op. De laatste twee jaren zijn niet zijn gelukkigste; Roest is langdurig geblesseerd geweest. Nu is hij eindelijk weer fit, maar een vaarwel op het veld zat er net niet in. Van een afscheid in mineur wil de sympathieke voetballer desalniettemin niks weten. ,,Oh nee, absoluut niet. Ik ben achttien jaren profvoetballer, daarvan ben ik zestien fit geweest. Daar kijk ik liever naar. Dat ik nu niet op het veld afscheid heb kunnen nemen, dat vind ik niet zo belangrijk.’’

Medio ’90 speelde hij het beste voetbal van zijn carrière. Een fractie bewijs daarvan hangt vereeuwigd aan de muur in huize Roest. Twee spelers zijn in een felle strijd om de bal verwikkeld. Romario De Souza Faria contra Robert Roest. Het is de man van de stranden van de Copacabana, die de man van de duinen van Soest bij het shirt moet pakken. Niet andersom. ,,Ik was net even wat sneller dan Romario destijds’’, grapt hij. De geboren Soester was in die tijd zo goed dat zelfs PSV en Liverpool naar zijn diensten lonkten. ,,Maar ik vond dat ik er niet helemaal klaar voor was. Ik had het prima bij FC Utrecht en kon zo ook lekker in Soest blijven wonen.’’

Toch verlaat hij niet veel later FC Utrecht en dus ook Soest, voor het Belgische Beveren, omdat hij wel eens wat anders wilde. Zijn enige buitenlandse avontuur wordt geen succes. Al na één seizoen keert hij terug naar Nederland. Fortuna Sittard verlost hem. Onder de vleugels van Bert van Marwijk, in een team met jongens als Van Bommel, Bouma en Paauwe, presteren Roest en Fortuna zeer goed. Hoogtepunten zijn de 6-4 overwinning op PSV, die uitgeroepen is tot één van de meest memorabele wedstrijden ooit in Sittard, en het bereiken van de finale tegen Ajax in ‘99, al gaat die verloren.

In 2001 keert hij weer terug naar FC Utrecht. Het eerste seizoen onder Frans Adelaar speelt Roest vrijwel alles en reikt hij voor de tweede keer in zijn carrière tot de bekerfinale. Daar speelt hij één helft, maar ook deze eindstrijd gaat verloren. Een jaar later staat hij, met Foeke Booy als trainer, opnieuw in de finale. Eindelijk wordt er gewonnen, maar dit keer speelt Roest niet. Toch ziet hij het ook als zijn prijs: ,,Eén van de hoogtepunten in mijn loopbaan, ondanks dat ik niet speelde. Het is mijn enige prijs.’’ De laatste twee jaar speelde hij nog slechts 27 keer voor AGOVV.

Kaderteksten:

Roest in retrospectief: ,,Als ik terugkijk op mijn carrière, dan had ik er misschien nog meer uit kunnen halen. De stap naar de echte top heb ik nooit gemaakt, al had dat misschien wel gekund. Maar ik heb er geen spijt van. Ik mag ook niet klagen. Ik heb in de UEFA Cup én de subtop van Nederland gespeeld. Als ik het nu opnieuw zou moeten doen, dan had ik dezelfde keuzes gemaakt als ik destijds heb gedaan. Al kun je nu veel meer verdienen dan toen ik begon. Wie weet had ik dan toch voor het geld gekozen. Maar ik heb gekozen voor een combinatie van voetbal met een mooi leven daarnaast, dat zou ik zo weer doen.’’

Het leven, dat is eenmalig, is de overtuiging van Roest. En dus moet je het er van nemen. ,,Ik ben een gezelligheidsmens. Ook tijdens mijn loopbaan als voetballer heb ik wel avonden -met bier- meegemaakt die niet helemaal passen bij het leven als prof. Maar in het algemeen heb ik geleefd voor de sport.’’ Dat vereiste aanpassing, ook voor zijn vrouw en kinderen. Nu hoeft dat niet meer. Roest blijft werken voor een pensioenbedrijf, iets wat hij als semi-prof bij AGOVV al deed. De hectiek van het betaald voetbal is achter de rug. Het gezin Roest gaat een normaler bestaan tegemoet. ,,Een keer niet om het eten denken en op zaterdag gewoon vrienden en kennissen ontvangen is ook wel eens lekker.’’

ROEST, SO SOEST EN FC UTRECHT

,,Ik had misschien nog wel een jaartje in de hoofdklasse willen spelen, maar er was te weinig animo en het duurde me allemaal te lang en dus ga ik lekker in het eerste bij SO Soest voetballen. Ik ben niet bang dat het niveau te laag is. Al zal ik wel rekening moeten houden met de beleving, maar dat gaat me wel lukken’’, blikt Roest vol vertrouwen vooruit.Sinds januari zit hij ook in de technische commissie van zijn club. ,,Ik adviseer en kan met mijn netwerk dat ik heb opgebouwd in de voetballerij bepaalde deuren openen. We spelen nu tweede klasse. De doelstelling is uitgroeien tot een stabiele eersteklasser. Daar zijn we als tc nu hard mee bezig, onder meer door de selectie op peil te brengen.’’